Een paar weken geleden ging ik een avontuur met psilocybine aan. Niet mijn eerste therapeutische sessie met psychedelica, maar wel met dit middel. De nacht van tevoren hing aan elkaar van bizarre en beangstigende dromen en hoewel ik het proces met vertrouwen in ging, was er vooral ook een onderstroom van angst.
Ik kwam uit een hele donkere periode, waarin destructieve gedachten de boventoon hadden gevoerd en er vooral veel verdriet en machteloosheid was geweest. Ik vreesde dan ook om daar nog meer van te ontmoeten tijdens deze reis.
Op weg naar een prachtige plek in een bos, waar de sessie plaats zou vinden, besprak ik mijn angst en intentie met de therapeut die me zou begeleiden.
Ik maakte me op voor zwaar werk, confrontaties met donkere kanten en pijnlijke emoties, en zei daar – ondanks dat ik dat heel spannend vond – toch volmondig ja tegen.
In het vertrouwen dat zij me hoe dan ook zou kunnen houden, en dat het hoe dan ook zou gaan zoals het moest gaan om me weer een stapje verder te brengen in mijn proces.
En dat deed het, zij het 180 graden anders dan ik had verwacht. Het werd namelijk helemaal niet donker, zwaar of duister, en ondanks een hoge dosering bleef mijn hoofd volstrekt helder, maar bovenal: licht. Na twee uur wachten op iets wat niet kwam, geheel symbolisch vergezeld door een voorbijtrekkende regenbui, werd de les die ik te leren had me ineens volstrekt helder.
Namelijk dat de heling die ik zoek niet in het donker of het harde werken is te vinden, maar juist in het vrije, het speelse, het licht.
Ik kwam overeind en draaide me om naar mijn therapeut, die al die tijd rustig naast me had gezeten, klaar voor wat er dan ook komen zou. We keken elkaar vervolgens een moment wat onderzoekend aan, en barstten toen in lachen uit. Lachen om de zwaarte die niet kwam. Om de angst voor de angst die uitbleef. Om mijn klaarstaan voor een strijd die ik dacht opnieuw te moeten voeren, maar allang voorbij bleek te zijn. Bovenal lachten we om hoe precies dit de boodschap en bedoeling was – maar zo volkomen onverwacht.
Even voelde het als een teleurstelling en één grote deceptie. Een beetje alsof ik me had ingesteld op een marathon door weer en wind, maar vlak voor de start te horen had gekregen dat ik met strakblauwe hemel maar 100 meter hoefde te lopen. Een fikse meevaller enerzijds, maar anderzijds voor mijn systeem ook heel verwarrend.
Want wie gewend is hard te werken en in het duister te vertoeven, weet zich met ontspanning en lichtheid soms geen raad.
Met die verwarring hebben we vervolgens nog een tijd buiten bij een kampvuur gezeten, pratend over dingen waar we blij van worden en wat ons in contact brengt met meer speelsheid en licht. Dingen die in een gemiddeld traumaverwerkingsproces veel te weinig aandacht krijgen bedacht ik me, maar waar ik op dat moment juist zo sterk van voelde hoe zeer het mijn systeem ontspande. En heelde.
Veel eerder dan verwacht gingen we uiteindelijk nog voor het vallen van de avond weer huiswaarts, en toen we richting de auto liepen was het net alsof ik Brenda, mijn lieve vriendin die afgelopen oktober overleed, de woorden van Ernest Hemingway tegen me hoorde zeggen die voor haar altijd zo van betekenis zijn geweest:
“But you knew there would always be the spring,
as you knew the river would flow again after it was frozen.”
Ik ademde diep uit, keek de hemel in en voelde spontaan met iedere vezel in mijn lijf: de lente in mij was zojuist begonnen. En Brenda? Brenda had dus gelijk.
Anne Marsman is initiatiefnemer en hoofdredacteur van Traumanet. Ze is daarnaast psycholoog en geeft regelmatig lezingen en trainingen rondom trauma. In 2021 promoveerde ze op onderzoek naar de langdurige impact van ingrijpende jeugdervaringen. In haar proefschrift ‘Beyond dis-ease and dis-order’ combineerde ze wetenschappelijke kennis met haar eigen ervaring met trauma en psychische klachten en benadrukte ze de rol van het lichaam in de relatie tussen deze twee.
6 reacties
Dankjewel Anne voor deze les van dragelijke lichtheid in bestaan!
Ik wens je nog zó heel veel meer van die lichte momentjes!!! Ik kreeg er een glimlach van op mijn gezicht; bedankt voor het overbrengen van een beetje licht.
Hallo Anne,
Wat mooi! Waar vind je deze ingang dan? Waar vind je een therapeut die jou hierin vergezeld?
Dag Anne,
Wat een mooie ontdekking en ervaring.
Ik heb net Brenda haar laatste boek uit. Tussen waan en zin. Ik voel heel tastbaar wat je schrijft over de lente en het jou uitwuiven door Brenda, wat mooi!
Mag ik jou persoonlijk wat vragen over je psylocibin “retraite” in Portugal? alwaar ik zelf ook woon, in centraal.
Het is niet toevallig volgens mij dat ik net nu ik haar boek uit heb ook nog eens op jouw podcast over de social run in de serie van de froyen frequentie uit kwam…
Je hebt mijn email adres.
Het zou fijn zijn als ik mijn vraag daar aan jou zou kunnen stellen.
Een hele fijne equinox / nieuw begin wens ik je.
Lieve groet,
Lea
Wat fijn dat je deze ervaring hebt gehad, Anne en wat mooi hoe jij dit proces beschrijft.
wat een prachtige ervaring dat het ook zo kan, dank voor het delen Anne!