Beste zorgverzekeraar

Beste zorgverzekeraar,

Ik had graag telefonisch contact met u willen maken, uw stem willen horen, maar ik raak in paniek als ik u bel en mijn ervaring is dat we er daarna niet zo goed meer uitkomen. Liever nog was ik bij u langsgekomen, met u in gesprek gegaan. Ik had mijn verhaal willen doen en van u willen horen wat u inspireert, wat voor u belangrijk is in het leven en hoe dat past bij de manier waarop u werkt en zorg wel of niet vergoed.

Maar ik weet niet wie u bent. Ik weet niet hoe ik u vinden kan. En ik, ik ben verslagen, verdrietig, boos, gebroken en bang.

Ik wil, ik moet bijna wel, van mij laten horen en daarom schrijf ik u deze brief. 

De laatste keer dat ik zo bang was en mij in de steek gelaten voelde was toen ik beschadigd raakte op jonge leeftijd en niet mocht praten. Toen ik machteloos moest ondergaan, willekeurig slachtoffer werd. Het was toen ik hoopte op hulp waar hulp werd beloofd, maar waar ik mij eenzaam en wanhopig voelde met wonden die niet konden worden verzorgd, ze waren te complex, ik was te complex.

De lange rij aan hulpverleners met wie u contracten had wisten zich met mij geen raad.

Hun goede wil, maar gebrek aan kennis en ervaring leidde tot grote beschadiging en brak mijn vertrouwen en hoop op heling. Het was toen ik geen verleden, heden en toekomst meer had.

Ik kan u uitleggen hoe complex de situatie is, met cijfers komen, beargumenteren waarom vrije artsenkeuze moet blijven. Ik kan proberen u te overtuigen, maar ik kies er voor mijn verhaal met u te delen.

Ik wil u vragen mijn brief niet alleen te lezen maar mee te voelen en mij te ontmoeten in mijn angst, verslagenheid en verdriet. 

De eerste afspraak met mijn huidige behandelaar kan ik mij nog herinneren. Ik had mij met veel weerstand en verzet aangemeld bij een specialistisch trauma centrum. Daarvoor had ik 2 jaar op de wachtlijst gestaan. Heel eerlijk? Die wachtlijst vond ik niet zo erg, ik was namelijk in de jaren daarvoor beschadigd geraakt in de GGZ en keek er niet naar uit opnieuw iemand hetzelfde te laten doen.

Maar dit keer was het anders. Ze bleek kennis van zaken te hebben. Ze bleek te begrijpen wat ze moest doen.

Ze benaderde mij en al mijn delen, scherven en splinters met zorg, geduld en begrip.

Ze is en bleef… bij alles. Delen in mij die nooit gesproken hadden durfden te spreken, delen die geen nabijheid verdroegen durfden toe te laten, delen voor wie emotie teveel was durfden te raken en geraakt te worden. In 5 jaar groeide ik van vrouw die bijna dagelijks dwaalde over straat, zonder hoop of perspectief, met vele opnames naar een vrouw die langzaam leven leerde vertrouwen.

Wat ik nu aan angst in mijzelf tegenkom heb ik niet eerder meegemaakt. De dreiging en constante doodsangst, de paniek die steeds opnieuw opvlamt.

Het contact met mijn behandelaar ben ik eigenlijk al bijna kwijt. U heeft immers mijn tassen al buiten gezet.

Waarom zou ik mijn jas nog uitdoen?

Mijn behandelaar is mijn psycholoog, mijn gesprekspartner, mijn bondgenoot en mentor, leraar, mijn mede-ouder voor jonge beschadigde delen, mijn hoop als ik alle hoop verlies, mijn licht als er alleen nog maar duister is, ze houdt vol, ze houdt vast, ze is en ze blijft. Bovenal is zij degene die dat alles kan blijven, in afgestemde nabijheid. Professioneel naaste.

En met het afschaffen van de restitutiepolis kan ik mijn behandeling bij haar niet meer betalen.

Judith Herman, hoogleraar psychiatrie en gespecialiseerd in trauma en herstel schreef in haar boek ‘Waarheid, eerherstel en gerechtigheid ’ over een fase in het proces van traumaheling; de fase van gerechtigheid. Slachtoffers blijken als het gaat om gerechtigheid niet zo zeer bezig te zijn met het lot van de dader, maar met de eigen mogelijkheden om te helen. Volgens deze slachtoffers ligt daarvoor primair een verplichting bij de morele gemeenschap die hen ondersteunt bij herstel van wat hen is aangedaan. 

U bent onderdeel van deze morele gemeenschap.

En met het afschaffen van de restitutiepolis ontkent u de schade die ik heb geleden als kind, de schade die in de gemeenschap onvoldoende helen kon en die een plek heeft gevonden bij mijn huidige therapeut.

Ik zie het mede als uw verantwoordelijkheid mij en andere mensen met mij te voorzien van goede zorg en roep u op de kosten van specialistische GGZ behandelingen betaalbaar te houden. 

Dus… deze brief. Omdat ik u vragen wil waarom u doet wat u doet. Omdat ik u vragen wil mee te voelen met de woorden die ik schrijf. Omdat ik u vragen wil mijn wonden te erkennen en uw verantwoordelijkheid als onderdeel van de morele gemeenschap op u te nemen en bij te dragen aan goede zorg zoals jullie dat beloven.

Een brief, omdat ik niet bellen kan, u niet bezoeken kan, maar voel dat ik op moet staan en mij uitspreken moet. 

Ik weet niet wie u bent. Maar dit ben ik. Ik hoop van u te horen.

Groet, Dante