Ik heb pijn van binnen. Pijn die ik op slot heb gezet. Die ik enkele weken geleden nog heel voorzichtig kon laten bestaan. Kon onderzoeken, kon leren kennen. Dan kwamen er tranen. Tranen die ik kon laten zijn. Kon verwelkomen.
Kon begrijpen en zelfs soms met warmte bij mezelf van binnen over mijn wangen kon laten stromen. Een mega verandering met wat het altijd is geweest.
Ik haatte mijn tranen.
Daar kon ik uren, zelfs dagen tegen vechten. En ik won. Want het hardste, dat vecht ik altijd tegen mijzelf. ‘Lieve schat, je huilt al. Van binnen’, zei mijn man vaak. En dan keek ik hem aan met een vluchtige en vooral vernietigende blik. Want natuurlijk wist ik dat hij gelijk had. En natuurlijk wilde ik niet dat dat zo was.
Soms liep ik weg. Woedend. Vooral op mezelf. Soms brak ik. Voor mijn idee in wel duizend stukjes. En dan was ik zó kwetsbaar. En die kwetsbaarheid, die kon en mocht nou juist niet bestaan.
Kwetsbaarheid is tegelijkertijd één van de mooiste dingen in het leven die er is. Bij anderen.
Als ik dat terug zie bij mijn kinderen of bij mijn vriendinnen. Of als ik er zelfs soms een glimpje van opvang bij mijn man. Dan geeft dat een speciaal gevoel van binnen. Zoals het gevoel dat er is als ik de zonnestralen zie neerkomen langs de takken van de bomen in het bos. Of wanneer ik met mijn vingers door de hoge grassen strijk tijdens een lange wandeling. Of op de spaarzame momenten dat ik buiten mijn ogen durf dicht te doen en de wind door mijn haren gaat.
Dan doet dat iets met mij van binnen. Het is haast ongrijpbaar om dat te omschrijven met woorden.
Alsof er iets heelt.
Meer haaks kunnen deze bevindingen niet op elkaar staan. Dat het aanschouwen van kwetsbaarheid bij anderen dus zo’n gevoel van heling kan oproepen en dat het ervaren van kwetsbaarheid bij mezelf op momenten zo desastreus lijkt te zijn.
Maar misschien staan die wel helemaal niet haaks op elkaar. Zit het verschil niet in het aanschouwen van ‘de ander’ en ‘mezelf’. Mogelijk zit het meer in het verschil tussen het ‘hier en nu’ en het ‘toen’. En vooral in de connectie die ik met mezelf maak op een moment.
Want alle kwetsbaarheid die ik in het hier en nu kan zien en ervaren in verbinding met mezelf bij die ander, die kan ik waarderen. Die kan mij vervullen met gevoelens van warmte en liefde. Die leveren mij verbinding op. Zelfs de momenten dat ik kwetsbaar ben. Hoe ontzettend ingewikkeld en ongemakkelijk die ook nog wel zijn; ze zijn er al wel.
Het idee dat kwetsbaarheid ‘niet kan bestaan’; dat is van toen.
En laat dat nou echt tot op mijn bot een overtuiging zijn. En niet eens alleen een overtuiging. Want het zit niet alleen in mijn hoofd. Het is ‘een weten’ van iedere vezel in mijn lijf. En laat mijn lijf nou niet weten of het ‘hier en nu’ is of ‘toen’…
En dus zit de pijn op slot. Ik houd mezelf gevangen. Ik durf voor nu de tranen er weer even niet te laten zijn. Ik praat met mijn zoon over een tijdmachine. En hoe dat dan zou werken. Zodat we kunnen gaan reizen. Weg uit het toen en op weg naar het nu.
Zijn ogen gaan stralen als we het bespreken; iets in zijn fantasierijke brein wordt geprikkeld. ‘Mama, ik ga er eens over nadenken.’ En dat geeft een glimlach op mijn gezicht.
Hoe hoopvol is dat; een tijdmachine voor het lijf.
Jeanne Rémi is dapper en strijdvaardig en met een diepgeworteld gevoel van eenzaamheid. En ondertussen dankbaar voor een leven met een zoon en een dochter (12 en 14 jaar oud) en haar man. Met altijd het gevoel alsof haar leven bestaan uit ’twee werelden’. Haar ‘buitenwereld’ met het gezinsleven, dierbare vriendinnen, de liefde voor reizen, het gevoel van verbinding met de natuur en de passie voor haar werk waar ze al haar gedrevenheid, leergierigheid en nieuwsgierigheid in kwijt kan. En haar ‘binnenwereld’, waar ze nog altijd bang is, waar het donker is, waar ze vreest nooit meer uit te komen en waar ze soms zelfs niet meer wil zijn.
Eén reactie
Ik kan helemaal niets met die kwetsbaarheid, in relatie tot anderen al helemaal niet. Het leid bij mij niet tot verbinding, integendeel zelfs . Kan er hoe dan ook geen mooi verhaal van maken, en de kracht van kwetsbaarheid ontgaat me . Ik heb er geen voordeel van, waarschijnlijk is het daar te pijnlijk kwetsbaar voor.