Kudo’s is afgeleid uit het Oudgrieks; κῦδος. Het betekent roem, faam. Mensen geven elkaar kudo’s als blijk van waardering. Ik zou deze mezelf niet zo snel toedichten. En ik wil dat wel graag leren. Ik worstel ontzettend met de gevolgen van trauma en de effecten van trauma op mij. En vooral ook met de acceptatie daarvan.
In de hoop tot meer acceptatie te komen, probeer ik wanhopig mijn kijk te veranderen op de gedachten die ik in de loop van de jaren over mezelf heb gevormd of de overtuigingen die ik mezelf heb toegedicht. En ik kan je vertellen, die zijn op z’n zachtst gezegd zeer onbehoorlijk en kwaadaardig.
Ik heb een ontzettend geduldige traumabehandelaar die mij vergezelt in mijn zoektocht naar acceptatie en meer compassie.
Wel merk ik dat in sessies de emoties regelmatig zo hoog oplopen dat mijn ‘denkbrein’ op veel momenten uitgeschakeld lijkt te zijn en ik met geen mogelijkheid alle wijsheden kan opslaan die zij mij meegeeft.
In het moment raken ze precies de juiste snaar en later kan alles ook zo weer vervlogen zijn. Het kan enorm frustrerend zijn dat ik normaal gesproken over een goed denkvermogen en geheugen beschik en dat ik tijdens de worsteling met al mijn emoties ineens nauwelijks iets kan memoreren.
Hetzelfde geldt voor mijn mogelijkheid om op woorden te komen. Soms schiet ik in interactie compleet in ‘shutdown’ en dat terwijl ik heel welbespraakt ben en werkelijk iedereen z’n oren van z’n kop kan kwebbelen.
Tijdens therapiesessies kunnen mijn gevoelens van schaamte extreem in de weg zitten. Wie beschadigd is in verbinding…
Ik heb het boek De levende erfenis van trauma transformeren aangeschaft: ‘Een werkboek voor getraumatiseerde mensen en therapeuten’. Het is geschreven door Janina Fisher; een klinisch psycholoog die lid is van de raad van bestuur van de Trauma Research Foundation en voormalig adjunct-onderwijsdirecteur van het Sensorimotor Psychotherapy Institute.
Een deskundige op het gebied van traumabehandeling. Op de achterkant staat een quote van Bessel van der Kolk, die aangeeft dat zij laat zien dat ‘trauma kan helen door het aanleren van nieuwe gewoonten op het gebied van waarneming en zelfontdekking’. En laat dat nou precies lijken aan te sluiten bij mijn wens om op een andere manier naar mezelf te kunnen kijken dan met pure zelfhaat en verachting.
Janina Fisher stelt: ‘Elk effect vertegenwoordigt een manier waarop jouw geest en lichaam zich hebben aangepast aan dreiging en gevaar, aan gevangen zitten, aan te jong of machteloos zijn, of een manier waarop jouw geest en lichaam zich hebben aangepast om alle gevoelens en lichaamsresponsen te kunnen verdragen’.
Ik maak een indrukwekkende lijst van aanpassingen.
In het werkboek word ik uitgedaagd om te kijken hoe de traumasymptomen mij geholpen hebben om te overleven. En ik bedenk:
‘Ik probeerde met alles wat ik had, van wat er nog van mij over was, mijn waardigheid te beschermen. Of van wat daar dan nog van over was. En stel nou dat het andersom kon zijn? Dat met iedere keer dat er een stuk(je) waardigheid werd afgenomen, juist waardigheid bij kwam? Waardigheid van het overleven, waardigheid van het doorstaan.
Hoe onwaardig ben ik dan eigenlijk? Hoeveel zelfhaat en verachting is er dan op z’n plek?
Stel dat je ‘kudo’s’ zou verdienen voor iedere keer dat je wegkeek, je ogen dichtdeed, je slikte, je stikte, je niet zeker wist of je nog op kon staan?
Stel dat je ‘kudo’s’ zou verdienen voor alle keren dat je jezelf onzichtbaar maakte, deed alsof er niets aan de hand was, de pijn verbeet en intussen van binnen verging van eenzaamheid?
Voerde je dan niet, met vele andere vrouwen, een wereldranglijst aan?’
Jeanne Rémi is dapper en strijdvaardig en met een diepgeworteld gevoel van eenzaamheid. En ondertussen dankbaar voor een leven met een zoon en een dochter (12 en 13 jaar oud) en haar man. Met altijd het gevoel alsof haar leven bestaan uit ’twee werelden’. Haar ‘buitenwereld’ met het gezinsleven, dierbare vriendinnen, de liefde voor reizen, het gevoel van verbinding met de natuur en de passie voor haar werk waar ze al haar gedrevenheid, leergierigheid en nieuwsgierigheid in kwijt kan. En haar ‘binnenwereld’, waar ze nog altijd bang is, waar het donker is, waar ze vreest nooit meer uit te komen en waar ze soms zelfs niet meer wil zijn.
