We zullen doorgaan

Een soldaat die zijn been verloor. Een vluchteling. Een moeder wier zoon wordt vermist. Een man met een depressie. Een ALS-patiënt. Een gezin dat werd getroffen door het belastingdienstschandaal. Een vrouw die onvruchtbaar bleek. Een journalist met hartzeer (de schrijfster zelf).

Wat hebben ze met elkaar gemeen?

Ze zijn er nog.

Ze worden elke dag wakker, ademen en kunnen soms zelfs láchen – ondanks dat ze iets waardevols kwijt zijn.

Wat maakt dat de mens op kan staan na verlies? Kan iedereen evenveel tegenslag aan? En, de grote hamvraag van het leven: hoe maken we onszelf veerkrachtiger?

Die vragen had journalist Lisanne van Sadelhoff (34) ook toen haar moeder stierf en haar vriend wegging. Regelmatig – of zeg maar: heel vaak – dacht ze: ik kan dit niet.

Ze praatte met zoveel mogelijk mensen. Sommigen (wetenschappers, psychiaters) hebben ervoor geleerd, anderen hebben ervoor geleden. De antwoorden liggen, zo leerde ze, niet bij één alwetend orakel. Maar gewoon, bij de mensen die hier op deze aardbol rondlopen.