Shokha Abdulla komt oorspronkelijk uit Irakees Koerdistan en is werkzaam als ervaringsdeskundige bij ARQ Nationaal Psychotrauma Centrum. Hier zet ze onder meer haar eigen ervaring met het opnieuw uitvinden van je identiteit in.
In dit ervaringsverhaal, origineel in het Engels geschreven, deelt Shokha haar weg met ons. Onderaan de tekst vind je een Nederlandse vertaling.
Telling my story will not be easy because I am not the only one in it. However, there is an urge and an opportunity to share my tale. I also need to respect the privacy of others while sharing my part of the story, considering whether they want their own stories to be told.
Maybe, just maybe, they are not ready to tell their own tales.
It is simple. It is because of what happened to them, what they have experienced in the harsh world after their traumas, and the kind of reactions they received from every judgmental individual in their society.
My story has many parts, and this part is about identity.
My name is Shokha, and I am from Kurdistan of Iraq.
Writing down this bit about where I am originally from at once, raises questions about identity. The history of the Kurdish nation and land is highly debated.
Coming to the Nederland was a dream come true. However, it was very late.
Rebuilding myself from scratch in the Netherlands personally, mentally, emotionally, and professionally has been a challenging journey. I felt lost from the moment I set foot in this country.
Nothing was familiar, and everything and everyone seemed strange.
In the late ’90s, my mother had to travel abroad for medical treatment because Iraq was under international sanctions, and medical options were limited in the Kurdish region of Iraq. Going to Baghdad each time was not only difficult but also risky. She ultimately settled in the Netherlands.
Every time she applied for family reunion; it was declined. Meanwhile, it wasn’t possible for her to return because of ongoing medical treatments. It took 10 years until I could finally join her. During that time, I lived with relatives. The endless waiting was incredibly difficult. Year after year, hope gradually faded away.
During those years, as I waited, dear family members passed away.
I witnessed loss after loss, and all those losses marked the beginning of a journey in my life.
In my journey, after losing loved ones and our family home, I became someone who developed coping mechanisms and built an autopilot, which I was not conscious of. It was as if continuing to keep going was all that mattered.
The more I continued, the more I neglected, and I forgot about my true self, my mental and emotional state.
During those years while waiting, I dedicated myself to my studies and school. I was in the third year of secondary school, just 13 years old, when my family home vanished.
I can admit I was a dedicated student.
I finished every school year with good grates. Eventually, I made it to the last year of secondary school and achieved good results too. I was accepted into the English literature department at university. At this stage of my life, I was determined to finish my degree, which I did, and I earned a bachelor’s degree in English literature, a subject I love and cherish.
After graduation, I aimed to find a job and hadn’t actively considered going abroad.
Eventually, the time has come. One year after graduation, I received an indication for family reunion, and I traveled to the Netherlands. I was 23 years old and had just graduated.
My first day in the Netherlands felt strange. It was a shock.
I couldn’t pinpoint what was wrong; it just felt off. It was like I was the right person but in the wrong place.
I wanted to pick up where I left off. I tried to learn the language and find a job with my bachelor’s degree, but it was not possible because I needed to study for two more years. The education system in the Netherlands was different which I did not know. That was another SHOCK—a shock of the system.
I was open to the idea to continue studying. However, I chose the wrong study: English teacher training in stead of English literature study. After two years, I decided to leave the program.
I was confused and very anxious.
As a new student and newcomer, I had no support from the teachers. They held stereotypical views about people like me.
After that, I decided to give up on my studies and find any job available. Eventually, I found a job at a clothing shop, where I worked for two years and received three contract extensions. However, I didn’t receive a permanent contract, which was crucial to me as I was seeking stability.
At that point, I realized that I had been consistently seeking stability because it had been absent from my life for a very long time.
After not getting a work contract, I felt completely lost.
I compared myself to other people who worked at the clothing shop and thought, they don’t even know how to speak Dutch or English properly, yet they got permanent contracts. I realized that they possessed other skills that I lacked. I had knowledge, but not that kind of skills.
I told myself: "If I am not successful in this job, where and how can I be successful?"
The loss of not getting a contract triggered feelings of anxiety and self-doubt inside me. I asked myself: "What is happening to me? I’ve lost more valuable people and things in my life and never felt like this before."
Next station in my life;
I heard about a study program for becoming a peer support worker while looking for help for someone dear to me.
I decided to pursue that path, and I can say it was life-changing for me.
My first day at school felt like, at last, I was among my kind of people. I felt a sense of belonging with those who understood me and didn’t judge me. It was a good start to regaining my self-confidence and rediscovering my identity.
Now, as I look back, I realise that I was among my people— those who have been through the tough path in their lives. I understand now that we spoke the same language—the language of loss and trauma.
I have learnt what had happened to me. I have become more aware of the power of connecting with other people, which has helped me. Now, I am consciously connecting with other people and helping them understand their traumatic experiences.
I also have become aware of the importance of finding meaning and purpose again, which gave me a sense of belonging.
In the end, I realised that understanding what has happened to you and forming the right connections with the right people, creates the right energy for healing.
Shokha Abdulla, uit Irakees Koerdistan, is werkzaam als
ervaringdeskundige bij ARQ Centrum’45. Hier zet ze onder meer haar ervaringen met het opnieuw uitvinden van je identiteit in.
Lees hier de Nederlandse vertaling
Mijn verhaal vertellen zal niet gemakkelijk zijn, omdat ik niet de enige ben die erin voorkomt. Toch voel ik de drang en zie ik de kans om mijn verhaal te delen. Ik moet echter ook de privacy van anderen respecteren terwijl ik mijn deel van het verhaal vertel, rekening houdend met of zij willen dat hun eigen verhalen worden verteld.
Misschien, heel misschien, zijn zij er nog niet klaar voor om hun eigen verhalen te vertellen.
Het is simpel. Het komt door wat hen is overkomen, wat zij hebben meegemaakt in de harde wereld na hun trauma‘s, en de reacties die ze ontvingen van ieder oordelend individu in hun samenleving.
Mijn verhaal heeft veel delen, en dit deel gaat over identiteit.
Mijn naam is Shokha, en ik kom uit Koerdistan in Irak.
Het opschrijven van dit stukje over waar ik oorspronkelijk vandaan kom, roept meteen vragen op over identiteit. De geschiedenis van de Koerdische natie en het land is omstreden.
Naar Nederland komen was een droom die uitkwam. Maar het was erg laat.
Mezelf vanaf nul opnieuw opbouwen in Nederland, persoonlijk, mentaal, emotioneel en professioneel, is een uitdagende reis geweest. Ik voelde me verloren vanaf het moment dat ik voet zette in dit land.
Niets was vertrouwd, en alles en iedereen leek vreemd.
In de jaren ’90 moest mijn moeder naar het buitenland reizen voor medische behandeling omdat Irak onder internationale sancties stond en de medische mogelijkheden in de Koerdische regio van Irak beperkt waren. Elke keer naar Bagdad gaan was niet alleen moeilijk, maar ook riskant. Uiteindelijk vestigde ze zich in Nederland.
Elke keer als ze een aanvraag voor gezinshereniging deed, werd deze afgewezen. Ondertussen was het voor haar niet mogelijk om terug te keren vanwege de voortdurende medische behandelingen. Het duurde tien jaar voordat ik eindelijk bij haar kon zijn. In die tijd woonde ik bij familieleden. Het eindeloze wachten was ongelooflijk moeilijk. Jaar na jaar vervaagde de hoop langzaam.
Tijdens die jaren, terwijl ik wachtte, overleden verschillende dierbare familieleden.
Ik was getuige van verlies na verlies, en al die verliezen markeerden het begin van een reis in mijn leven.
Tijdens mijn reis, na het verliezen van geliefden en ons familiehuis, werd ik iemand die overlevingsmechanismen ontwikkelde en op de automatische piloot functioneerde, waar ik me niet van bewust was. Het leek alsof doorgaan het enige was dat telde.
Hoe meer ik doorging, hoe meer ik mijn ware zelf, mijn mentale en emotionele staat verwaarloosde en vergat.
Tijdens die jaren van wachten wijdde ik me aan mijn studies en school. Ik zat in het derde jaar van de middelbare school, pas 13 jaar oud, toen mijn familiehuis verdween.
Ik kan stellen dat ik een toegewijde student was.
Ik voltooide elk schooljaar met goede cijfers. Uiteindelijk bereikte ik het laatste jaar van de middelbare school en behaalde ook daar goede resultaten. Ik werd toegelaten tot de afdeling Engelse literatuur aan de universiteit. In deze fase van mijn leven was ik vastbesloten mijn diploma te behalen, wat ik ook deed, en ik behaalde een bachelor in Engelse literatuur, een vak dat ik liefheb en koester.
Na mijn afstuderen wilde ik een baan vinden en had ik er niet actief over nagedacht om naar het buitenland te gaan.
Uiteindelijk kwam het moment. Een jaar na mijn afstuderen ontving ik een indicatie voor gezinshereniging, en ik reisde naar Nederland. Ik was 23 jaar oud en net afgestudeerd.
Mijn eerste dag in Nederland voelde vreemd. Het was een schok.
Ik kon niet precies zeggen wat er mis was; het voelde gewoon niet goed. Het was alsof ik de juiste persoon was, maar op de verkeerde plek.
Ik wilde oppakken waar ik gebleven was. Ik probeerde de taal te leren en een baan te vinden met mijn bachelordiploma, maar dat was niet mogelijk omdat ik nog twee jaar moest studeren. Het onderwijssysteem in Nederland was anders, wat ik niet wist. Dat was nog een SCHOK—een systeemschok.
Ik stond open voor het idee om door te studeren. Echter, ik koos de verkeerde studie: een opleiding tot leraar Engels in plaats van een studie Engelse literatuur. Na twee jaar besloot ik te stoppen met het programma.
Ik was in de war en erg angstig.
Als nieuwe student en nieuwkomer kreeg ik geen steun van de docenten. Ze hadden stereotiepe opvattingen over mensen zoals ik.
Daarna besloot ik mijn studie op te geven en een baan te vinden, elke beschikbare baan. Uiteindelijk vond ik een baan in een kledingwinkel, waar ik twee jaar werkte en drie contractverlengingen kreeg. Maar ik kreeg geen vast contract, wat cruciaal voor me was omdat ik op zoek was naar stabiliteit.
Op dat moment realiseerde ik me dat ik altijd naar stabiliteit had gezocht omdat die al heel lang afwezig was in mijn leven.
Na het niet krijgen van een werkcontract voelde ik me compleet verloren.
Ik vergeleek mezelf met andere mensen die in de kledingwinkel werkten en dacht: zij weten niet eens hoe ze goed Nederlands of Engels moeten spreken, en toch kregen ze vaste contracten. Ik realiseerde me dat zij andere vaardigheden hadden die ik miste. Ik had kennis, maar niet de vaardigheden.
Ik zei tegen mezelf: "Als ik in deze baan niet succesvol ben, waar en hoe kan ik dan succesvol zijn?"
Het verlies van het niet krijgen van een contract triggerde gevoelens van angst en zelftwijfel in mij. Ik vroeg mezelf: "Wat gebeurt er met mij? Ik heb veel waardevollere mensen en dingen in mijn leven verloren en me nog nooit zo gevoeld."
Volgende fase in mijn leven:
Ik hoorde over een studieprogramma om ervaringsdeskundige te worden terwijl ik hulp zocht voor iemand die me dierbaar is.
Ik besloot dat pad te volgen, en ik kan zeggen dat het levensveranderend voor me is geweest.
Mijn eerste dag op school voelde alsof ik eindelijk onder mijn soort mensen was. Ik voelde een gevoel van erbij horen bij degenen die mij begrepen en niet veroordeelden. Het was een goede start om mijn zelfvertrouwen terug te winnen en mijn identiteit te herontdekken.
Nu, als ik terugkijk, realiseer ik me dat ik onder mijn mensen was— degenen die door het moeilijke pad in hun leven zijn gegaan. Ik begrijp nu dat we dezelfde taal spraken—de taal van verlies en trauma.
Ik heb geleerd wat er met mij is gebeurd. Ik ben me meer bewust geworden van de kracht van verbinding met andere mensen, wat me heeft geholpen. Nu maak ik bewust contact met andere mensen en help ik hen hun traumatische ervaringen te begrijpen.
Ook ben ik me bewust geworden van het belang om opnieuw betekenis en een doel te vinden, wat me een gevoel van erbij horen gaf.
Uiteindelijk realiseerde ik me dat begrijpen wat er met je is gebeurd en de juiste verbindingen kunnen vormen met de juiste mensen, de juiste energie creëert voor heling.
