“Nog steeds bezig met de schrik te boven komen, maar ik heb een superfijn thuis waar ik gewoon heel goed hierover kan praten. Dus daar ben ik heel blij mee. Ik heb lieve vriendinnen waar ik het mee kan delen. Dus ik kom er wel weer bovenop.”
Met deze woorden sloot geneeskundestudente Ymke haar interview met de NOS af, slechts een dag nadat een man in het Erasmus MC een vuurwapen op haar richtte. Tijdens deze verschrikkelijke gebeurtenis liep ze samen met een vriendin nietsvermoedend de kant van de schutter op, terwijl ze haar moeder en broertje voortdurend aan de lijn had. Zij hadden alles meegekregen wat er gebeurde.
De beelden van deze dappere welbespraakte vrouw zijn me bijgebleven
Niet alleen omdat ze zo kalm en duidelijk kon vertellen wat ze had meegemaakt, maar ook vanwege haar woorden: “Ik heb een superfijn thuis (…) dus ik kom er wel weer bovenop.” Zij verwoordde wat ik denk dat de essentie is van herstel van een traumatische gebeurtenis: je staat er niet alleen voor.
Het raakte me, omdat ze zoveel veerkracht uitstraalde. Ik voelde trots over hoe stoer ze daar stond te vertellen en over hoe ze zichzelf gered heeft. En ik voelde een steek van jaloezie, gevolgd door schaamte. Want wie is er nu jaloers op iemand die net een levensbedreigende situatie heeft meegemaakt? Bovendien heb ik natuurlijk geen idee wat er verder in haar leven speelt en hoe het nu met haar gaat. Nee, ik ben er niet trots op, die jaloezie.
Nu, enkele weken later, wil ik in deze blog graag reflecteren op dat beschamende gevoel
Jaloezie voel je als je zelf iets tekort komt of tekort bent gekomen. Aan de buitenkant had ik ook een ‘superfijn thuis’ en zelfs terwijl ik dit schrijf twijfel ik aan het idee dat dat niet zo was. Maar wat er gebeurde was echt.
En niet alleen speelden de beangstigende situaties zich af binnen dat ’thuis’, er was ook niemand die met mij ‘aan de lijn bleef’ of die er achteraf was om mij op te vangen.
Niemand met wie ik hier ‘gewoon goed over had kunnen praten’
Er waren geen ‘lieve vriendinnen om het mee te delen’, want niemand mocht het weten. Ik was een kind en had ook nog niet de woorden om het zo helder uit te leggen. Ik heb het wel geprobeerd, maar wat ik vertelde werd ontkend of gebagatelliseerd: het was alsof ik het allemaal had verzonnen.
Ik neem het mezelf vaak kwalijk dat ik niet veerkrachtig ben. Als er iets gebeurt wat me raakt, kost het me de grootste moeite om het los te laten. Ik trek me terug en betrek anderen niet bij wat er speelt. Het gebeuren wordt in mijn hoofd aan één stuk door geanalyseerd en ik heb last van slapeloosheid, spanning en paniek. Een periode van depressie volgt en ik kan niet geloven dat ik er uiteindelijk weer ‘bovenop zal komen’.
Alles is dan te veel en ik word bedolven onder een gevoel van uitzichtloosheid
Inmiddels heb ik mijn verhaal kunnen delen met hulpverleners en enkele vriendinnen, maar het gevoel dat ik er alleen voor sta en dat het allemaal niet goed zal komen, blijft. Gelukkig zie ik soms ook wel hoe dapper ik ben geweest en nog steeds ben. Want hoewel mijn leven nu niet meer bedreigd wordt, zo voelt het wel degelijk als ik iets meemaak dat me op een of andere manier aan vroeger doet denken.
De woorden van Ymke leren ons wat er nodig is na een heftige gebeurtenis of periode: steun, geborgenheid en liefde
Gezien en geloofd worden, betrokkenheid van mensen die je vertrouwt. De tijd krijgen om te verwerken en de hoop hebben dat je je uiteindelijk weer beter zal voelen. Vertrouwen kunnen hebben dat zoiets naars niet zomaar nog eens zal gebeuren en als het dan toch gebeurt, dat je er dan niet alleen voor staat.
Ymke weet dat, maar voor veel mensen is dat allesbehalve een vanzelfsprekendheid.
Als jij als lezer van deze blog ook heftige ervaringen heb meegemaakt, hoop ik dat je weet dat er mensen zijn bij wie je terecht kunt
Ik hoop dat je weer leert vertrouwen in een wereld die daar enkele redenen voor heeft gegeven. Dat je woorden leert te geven aan dat waar eigenlijk geen woorden voor zijn. Dat je beseft dat je je nu mag uitspreken en ruimte in mag nemen, daar waar je eerder zo stil en onzichtbaar moest zijn.
Laat je helpen en zoek steun, al is het maar anoniem, online of eerst van een professional. Zo leer je stapje voor stapje mensen toe te laten en creëer je voor jezelf een bron van geborgenheid, van mensen die er voor je zijn als je het nodig hebt: je eigen ‘superfijne thuis’.
Hester
4 reacties
Herkenbaar Hester,
Hier ook geen vertrouwen ontwikkeld in het zelf en anderen. ‘Het komt wel goed ‘ , is ‘ ik moet gaan zorgen dat ik de schade beperk/ het oplos en vooral dat naar anderen communiceren zodat die daar geen last van hebben’. Anders is dat er ook nog bij.
Terugvallen op anderen en opgevangen worden …
.. beperkt, iig geen vanzelfsprekendheid.
Ik heb ook geen idee wat je aan betrokkenheid van anderen zou mogen verwachten.
Terugtrekken, uiteraard . Verwerken en de boel in jezelf rechtbreien voelt nog het veiligst.
Snap prima dat je jaloers bent, want waarom wordt/is dat aan jezelf onthouden ? Daar komt ook die schaamte vandaan mi , dat voelt onwaardig.
Het voelt hier ook nog steeds niet fijn om geconfronteerd te worden met mensen die het allemaal zo heel vanzelfsprekend en terloops dat wel hebben verinnerlijkt, die mensen met een veilige jeugd -achtergrond . ( En dan is mn opgroeien toch 40 jaar geleden) .
Liefs.
Ja precies! Er moet al zo hard gewerkt worden om het te zien. Fijn dat een ander zo bewust dit aan kan pakken bij een gebeurtenis. Moed om
telkens de moeite te doen om te verbeteren, leren verinnerlijken is een kans
het ‘vanzelf’ op te merken! Top!!!
De woorden van Ymke leren ons wat er nodig is na een heftige gebeurtenis of periode: steun, geborgenheid en liefde
Gezien en geloofd worden, betrokkenheid van mensen die je vertrouwt. De tijd krijgen om te verwerken en de hoop hebben dat je je uiteindelijk weer beter zal voelen. Vertrouwen kunnen hebben dat zoiets naars niet zomaar nog eens zal gebeuren en als het dan toch gebeurt, dat je er dan niet alleen voor staat.
Ik heb jaren mijn 8 trauma’s verstopt en verborgen gehouden, vanwege schaamte- en schuld gevoelens. Ik heb jaren gedacht en gevoeld dat het mijn fout was, dat ik echt alleen stond en niemand mij zou begrijpen.
Ik kreeg (c)PTSS als diagnose en dat was erkenning, maar de diagnose zegt niet zoveel over wie ik zelf ben.
Tot ik van iemand: Trauma is niet wat met je gebeurt, maar wat er in je gebeurt, als gevolg van wat er met je is gebeurd. Door je juiste hulp en ondersteuning hoef(de) ik het niet alleen meer te doen, samen kom je verder. het was niet mijn fout, maar ik was op het verkeerde moment en in de verkeerde situatie dat dit mij is overkomen.
Meer dan 40 jaar trauma’s en nu na goede en professionele hulp herstelt en mag ik werken als ervaringsdeskundige.
Ik kan me erg herkennen in het gevoel van jaloezie en meteen daarop schaamte. Het is volkomen menselijk om dit te ervaren.
Een vriendin van me kreeg op haar dertigste onderzoeken in het ziekenhuis die traumatiserend bleken, waar ze met alle verbaliteit over kon praten, naar mij, naar haar moeder, haar andere vrienden. Ik gaf alle ruimte en begrip en terwijl ze elaboreerde bemerkte ik mijn eigen snerpende gemis toen ik als peuter het ziekenhuis inging, wat daar gebeurde en wat voor effect dat had. Ik besefte dat ik nog steeds geen woorden kon en durfde te geven aan mijn eigen ervaringen,. Pas nadat ik moeder werd, werden mijn trauma ś geraakt en vond ik heel erg langzaam met een lange adem mijn weg van erkenning en herstel, bij therepeuten en ervaringsdeskundigen. Het verschil dat het verschil maakt tussen in de split blijven of in een veld van herstel kunnen stappen is wat mij betreft de oordeelloze, liefdevolle ruimte ontmoeten bij anderen waardoor je ten lange leste uit je innerlijke isolement kan komen.
Ik krijg vaak een steek als mensen met trauma ś op volwassen leeftijd met lof bezongen worden omdat er zoveel moed getoond wordt om door te gaan,en het leven positief te blijven benaderen. Ik denk dan altijd aan alle kleine mensjes, weerloos overgeleverd, en hoe hard zij knokken op de meest onhandige manieren soms, om te overleven en geen kans hebben gehad regulatie op te bouwen in een vertrouwenwekkende wereld. Daar wil ik er voor blijven zijn.