In een van de eerste lessen aan de Academie voor haptonomie in Doorn stond het thema vanzelfsprekende beweging centraal. Waar trek je als vanzelfsprekend naar toe? Waar voel je een ‘ja!’? Welke beweging maakt je lijf voor je bedenken kan wat je wilt of hoort te doen?
Ik verwachtte een speels, vrij en blij kind in mij te ontdekken nu ik toestemming had mijn eerste reactie te volgen, maar werd geconfronteerd met een vanzelfsprekende beweging die gericht is op het zo weinig mogelijk ruimte in willen nemen.
In verschillende situaties zag ik hoe mijn lichaam zo klein mogelijk probeerde te maken.
Hoe ik wacht tot ieder ander in diezelfde ruimte een voorwerp had gepakt, of een plek op een stoel had gevonden en hoe ik, als laatste de ruimte gebruik die overgebleven is. Die ruimte mag ik gebruiken.
Ik zag mij als het kleine meisje, de opgroeiende jongere en de jongvolwassene. Ik voel hoe mijn hart bonst en hoe mijn adem een weg naar boven zoekt, ik voel de spierspanning toenemen, slappe benen als ik sta te wachten en mijn denkend willen vindt dat ik moet kiezen, ‘niet zo bang moet doen.’
Ik wil verdwijnen, onzichtbaar zijn en mijn hele systeem doet zijn uiterste best dat voor elkaar te krijgen.
Ik dacht eraan hoe ik met een eetstoornis letterlijk pogingen had gedaan en hoe die pogingen redelijk succesvol waren geweest mijn lichaam weg te vagen, geen vorm of volume meer te hoeven hebben. Geen ruimte meer te hoeven innemen.
Daar waar ik werd uitgenodigd door de ander, daar waar contact was en ontmoetingsbereidheid ontstond, merk ik hoe de spanning uit mijn lichaam en systeem wegvloeit. Hoe ik open voor de ruimte die ontstaat en hoe er ruimte in mij ontstaat. Met mijn hoofd hoef ik veel minder te bedenken, mijn adem zakt naar mijn buik, ik voel mij hart niet meer bonzen en de spanning op mijn spieren verdwijnt.
Ik kan vrijer bewegen, ik kan lachen en geniet.
Ik realiseer mij hoe vaak dit gedrag geproblematiseerd werd, maar hoe het lichaam eigenlijk signalen geeft wanneer iets veilig voelt en wanneer niet. Het leek mij de innerlijke toestemming te geven dit gedrag niet langer als ‘ziek’ of problematisch te zien, maar als een aangeleerde vanzelfsprekende beweging die nodig is geweest om te beschermen tegen herhaling van wat is geweest, maar in het lichaam nog zo actueel voelt.
Het lichaam zoekt op haar tempo en haar manier naar comfort en veiligheid door de vanzelfsprekende beweging te volgen als het doordrongen is met wonden uit de geschiedenis.
De uitnodiging in het contact met de ander deed iets in mijn lijf.
Het kon zich met veel meer ontspanning vrijer bewegen in de ruimte. Mijn lichaam leek het plezier te kunnen voelen en waarnemen dat het nieuwe ervaringen maken kan in het nu. Ik ben nieuwsgierig hoe de aangeleerde vanzelfsprekende beweging zich door nieuwe ervaringen en in contact met een ander kan verbinden met de beweging die het had willen maken als er geen trauma was geweest.
Dat de aangeleerde vanzelfsprekende beweging ‘het aangeleerde’, in haar tempo, met nieuwe gevoelservaringen, mag afleren.
Dat het niet langer onzichtbaar hoeft te zijn of moet verdwijnen, maar zichzelf mag volgen en vertrouwen.
Dat het de ruimte heeft om te bewegen. In de vrijheid die ze nu kan leren kennen.
Dante studeerde af als sociaal pedagogisch hulpverlener, studeert rechten en doet de opleiding tot haptotherapeut. Zij is bezig met het oprichten van Majlief, een initiatief dat vanuit eigen ervaring en de centrale begrippen ‘aansluiten’, ‘(zelf)zorg’ en ‘perspectief’ stil staat bij herstel van vroegkinderlijk trauma voor betroffenen, naasten en professionals. Majlief wil een stem geven aan het onuitgesprokene en bijdragen aan verbinding met leven. Majlief is binnenkort online: majlief.nl
2 reacties
‘Je leest in één adem door… want je wilt weten hoe het verder gaat! Deze ervaring, prachtig verwoord
Dank je wel Alie, voor je prachtige reactie!