Zelfcompassie. Zelfliefde. Houden van jezelf. ‘Kotswoorden’. Dingen die onbereikbaar, ‘onleerbaar’ en onmogelijk lijken te zijn. Super frustrerende zaken die een therapeut kan benoemen en waar ik altijd direct volledig op dichtklap.
Zit ik daar met mijn ‘in de buitenwereld’ goed werkende brein met iets dat dus niet te leren (b)lijkt… Zeker in de weken dat zelfhaat, walging en schaamte overheersen, is het ‘faalding nummer 1’.
Een vriendin van mij appte het nummer ‘Ik houd van mij’.
Genre kleinkunst, geschreven door Harrie Jekkers en Koos Meinderts. In de versie gezongen door Tabitha. Een nummer dat nooit in welke playlist van mij dan ook zou voorkomen. Mijn haren gingen letterlijk recht overeind staan toen ik alleen al de titel las. Ik dacht direct: ‘Daar doe ik niet aan’.
Na een diepe zucht en een ‘Oké dan’, bedacht ik mij dat ik onmogelijk mijn rigide, boze zelf kon blijven zijn. En dat ik altijd mijn nieuwsgierige zelf mag zijn. Ik kende het nummer immers niet…
Het bleek een cadeautje op mijn dag.
Omdat een deel van de tekst mij aansprak en eindelijk eens wijze dingen bracht, waarom je wél van jezelf kunt houden. (Of waarom vooral niet van anderen).
Ik hou van mij want ik ben te vertrouwen
Ik hou van mij van mij kan ik op aan
Ik hou van mij op mij kan ik tenminste bouwen
Ik hou van mij en ik laat mij nooit meer gaan
Ik blijf bij mij en niet voor even
Ik blijf bij mij voor eeuwig en altijd
Ben zelfs bereid mijn leven voor mezelf te geven
Ik blijf bij mij totdat de dood mij scheidt
En dat haalt meteen het ‘zweefteverige’ af van alle ‘kotswoorden’ als zelfcompassie en zelfliefde.
Want ik ben te vertrouwen; ik ben namelijk eerlijk en oprecht.
Ik kan van mij op aan en ik kan op mezelf bouwen. Wat ik ook heb meegemaakt, ik stond altijd weer op. De ene keer wel beter dan de andere keer… Ik was alleen; er was niemand voor mij. Ik zweeg. Ik vroeg niet om hulp; ik had mezelf. En ik sloeg mij erdoorheen.
En ik ben, ondanks alle ‘donkerte’ die mij op zoveel momenten in mijn leven en zeker weer de laatste weken voortdurend lijkt te overvallen, toch nog steeds bij mij. En dat blijft. Voor altijd. Zelfs als ik er niet meer ben. Dat stelt gerust.
En dus is het misschien wel helemaal niet zo ‘onleerbaar’ als ik dacht.
Want ik kan dus wel anders leren kijken. Als ik mijn nieuwsgierige zelf blijf. Waar ik ook wel van houd trouwens. Ha, en als ik vanuit hier kan starten, dan volgen er misschien wel meer van die cadeautjes op mijn dag.
Jeanne Rémi is dapper en strijdvaardig en met een diepgeworteld gevoel van eenzaamheid. En ondertussen dankbaar voor een leven met een zoon en een dochter (12 en 14 jaar oud) en haar man. Met altijd het gevoel alsof haar leven bestaan uit ’twee werelden’. Haar ‘buitenwereld’ met het gezinsleven, dierbare vriendinnen, de liefde voor reizen, het gevoel van verbinding met de natuur en de passie voor haar werk waar ze al haar gedrevenheid, leergierigheid en nieuwsgierigheid in kwijt kan. En haar ‘binnenwereld’, waar ze nog altijd bang is, waar het donker is, waar ze vreest nooit meer uit te komen en waar ze soms zelfs niet meer wil zijn.
Eén reactie
Heel treffend , herkenbare aversie , de benadering is toegankelijk. Voor mij goede blog! Liefs.