Voorbij de koffie – Vluchten, vertragen en verdriet

Goedemorgen vakantieganger!

It’s me…. Dante 😉

Rustig zitten, tijd nemen en aandacht hebben voor wat ik doe lijkt hier voorbehouden aan de ochtend. Het moment dat ik de gordijnen open doe en de zon mijn dag begroet. Als de vogels ontwaken en beginnen aan hun ochtendconcert. Aan het moment dat, jawel, de eerste geuren van koffie mijn huis vullen. Een nieuwe dag!  Mooi moment om in de rust die ik nu (nog) ervaar te gaan zitten en je terug te schrijven. Met koffie. Uiteraard.

Dank voor je brief Anne! De zucht van opluchting als ik lees over koffiemomenten is voelbaar aanwezig. Hoorbaar bijna.

Misschien hoor ik vooral ook mijn eigen zucht, want, ik herken zóveel van wat je schrijft.

Sinds ik je brief heb gelezen blijven je vragen door mij heen gaan. Zoekend naar antwoorden dacht ik hoe vertraging, zachtheid, rust, troost en het kunnen dragen van verdriet, in mijn gevoel van veiligheid kunnen groeien. Hoe zij, door gevoel van veiligheid, gevoed en gevoeld kunnen worden. Ik dacht ook aan hoe zij elkáár als het ware voeden. Want, op hun beurt groeit gevoel van veiligheid als ik vertraag, verzacht en mijn verdriet kan dragen.

Veiligheid ervaren met een verdeelde binnenwereld en bewegende grenzen als het gaat over wat als veilig wordt ervaren, is niet eenvoudig.

Naast koffiemomenten zoals jij die beschreef vond ik het o.a. ook in een rijstgerecht met zalm – wat opmerkelijk is voor iemand die overwegend veganistisch eet. Ik kon het eten zonder compensatie(drang), zonder schuldgevoel of oordelen als ik er van genoot, mits ik het at in… Noorwegen. Onbereikbaar, onhaalbaar, niet realistisch. Waarschijnlijk was het juist daarom veilig.

Wat niet haalbaar is blijft een droom. Dromen zijn niet echt. Wat niet echt is kan niet beschadigt raken. Wat niet beschadigt kan raken voelt veilig.

Dromen en verlangen (als er geen innerlijk verbod op ligt) vertraagt mij, ook ongewild trouwens. Uiteindelijk vooral ongewild. Meestal verdwijnt het dromerige verlangen in een mist. Het gevoel dat ikzelf, mijn herinneringen en emoties, mijn lichaam en de wereld om mij heen niet echt zijn, waren (en zijn) soms zo nodig dat ze mijn hele systeem doordrongen.

Ooit als een oase van rust in een realiteit die ik niet begreep, waar ik verwond raakte en die mij pijn deed. Uiteindelijk vooral als een ongecontroleerde, bijna dwangmatige beweging, die mij gevangen houdt in een benauwende mist. Mist die mij eenzaam doet voelen, verloren en stil. Niet in staat mij te verbinden met mijzelf en de wereld om mij heen.

Mij bewust van ‘de realiteit’ gaat mijn hoofd snel. Veel te snel vaak.

Mijn gedachten flitsen alle kanten op, ik plan (of eigenlijk prop) mijn dagen vol. Heb over van alles een duidelijke mening. Praat snel en veel. Zeg op alles ‘ja!’. Ben fysiek rusteloos en hoor alles wat er om mij heen gebeurt. Snel, vluchtig, sneller, snelst.

Ik waardeer mijn actieve (vaak ook optimistische) delen, maar ooit schreef ik: ‘Met haar blik vooruit, vlucht zij de toekomst in en laat zichzelf los. Op de vlucht valt ze uit elkaar.’

Het verwoordt nog steeds hoe ik mijn tempo kan ervaren. Mijn woning (lichaam) verlaten, op de vlucht. Gehaast. Geen tijd om te rusten, geen ruimte voor aandacht. Doof voor wat mijn lichaam probeert te zeggen. Alert. Alsof ik met een hoger tempo, sneller de nieuwe dag bereik.

Alsof dan ook de tijd sneller zal gaan en de nieuwe dag als een schone lei en onbeschreven blad voor mij ligt. Onbeschadigd.

De schaduwen van het verleden uitgegumd door de donkere, soms zo ontzettend lange nacht. Tot de nieuwe dag geen nieuwe dag meer is. Meegesleurd in de mist. Net zo goed: niet echt.

Vertragen heb ik moeten leren. De afgelopen jaren waren daarin een leerschool voor mij. Net als zachtheid, veiligheid, maar ook verbinding en vertrouwen. Eigenlijk omdat ik niet anders kon en toch… ik ben blij dat ik er kennis mee kon maken. Dat ik heb kunnen leren, ervaren en voelen wat het mij geeft. Dat het er is. Als het er is. Echt, niet altijd. Echt niet altijd.

Tijdens mijn opleiding aan de academie voor haptonomie bracht ik in dat ik mij gehaast voelde.

Dat ik alles wat 10 meter verder op is beter hoor en zie dan dat wat direct om mij heen is. Dat alles in mijn hoofd snel gaat. Geen aandacht voor wat ik doe, geen overzicht. Dat ik niet kan stoppen met draven en amper nog ademhalen kan.

Ik kreeg de opdracht om te gaan lopen in een tempo die in het gevoel van de haast prettig voelde. Met flinke pas liep ik door de zaal. “Vertraag je tempo maar. Nog iets langzamer”, hoorde ik mijn medecursisten zeggen.

Heel ver weg hoorde ik mijn binnenwereld, een zacht gefluister, amper hoorbaar, maar steeds duidelijker voelbaar in mijn lijf.

Naar mate ik mijn tempo verminderde en mij bewust bleef van de omgeving kwam het dichter naar mij toe en werd luider. De tranen kwamen. "Ik weet waarvoor ik vlucht…" zei ik en droeg en deelde mijn verdriet. En met het kunnen dragen en delen beëindigde ik mijn vlucht. Verdriet was op dat moment mijn thuis.

Ik pas deze manier nu vaker toe als ik wandel. Lopen in het tempo dat mijn haast vertaalt en langzaam fysiek vertragen. Met aandacht voor het ruisen van de wind, de kleuren van de bladeren, de zon op mijn gezicht. In een steeds rustiger tempo. Op weg naar de nieuwe dag.

Ik ben benieuwd hoe je vakantie was. Ik zie je snel! Bagels & Beans?

Dante

PS: Op je vraag hoe ik mijn verdriet heb leren dragen kom ik graag terug in de volgende brief. De thema’s die je aankaart zijn zo fundamenteel, ik zou ze tekort doen om ze tot één brief te beperken. Ik vermoed dat jij over deze thema’s ook nog wel wat te schrijven hebt.