Voorbij de koffie – Over koffie, voeding en veiligheid

Ha Dante,

Bij mij is het nu avond, en ook ik ben met een kop koffie gaan zitten om je terug te schrijven. Eigenlijk had ik dat vorige week al willen doen, maar er gebeurde van alles en ik moest mijn hoofd om zoveel dingen heen vouwen, dat ik de rust en de woorden naar jou niet meer vond. Tot mijn frustratie overigens, mijn hoofd gaat nog trager dan ik wil. Maar voor ik daar verder op in ga, eerst nog even iets over die koffie.

Want inderdaad, geen dag zonder koffie.

Vaak ook geen avond trouwens, soms zelfs geen nacht. En nu denk je misschien ‘is dat nu wel zo’n goed idee, ’s avonds laat nog aan de koffie, laat s’ nachts?!’, maar voor mij werkt koffie (een goeie cappuccino, liefst uit mijn favoriete soepkom of natuurlijk bij de Bagels & Beans, to be exact) juist rustgevend, verzachtend, troostend soms zelfs. Wat ik me nu pas echt besef trouwens, nu ik je schrijf en er eens bewust over na denk.

Koffie is voor mij namelijk niet zomaar koffie, maar associeer ik met zaken als veiligheid, zachtheid, vertraging, en een moment van rust en even niks moeten. Dit in tegenstelling tot een hoop etenswaren die je deze eigenschappen wellicht eerder toe zou dichten, maar voor mij met regelmaat behoorlijk ingewikkeld zijn.  

Met eten heb ik in mijn leven zo vaak gestreden, maar koffie bleef altijd mijn vriend.

Sterker nog, er zijn al heel wat periodes geweest waarin mijn soepkom koffie met warm geschuimde melk soms nog de enige ‘veilige’ maaltijd vormde. Veilig in de zin van dat mijn systeem er niet van ging steigeren, het op geen enkele verboden lijst in mijn hoofd stond, en niet gecompenseerd hoefde te worden met een rondje rennen, uurtje(s) sportschool of andere tactiek om dat wat mijn lichaam juist voedde weer kwijt te raken.

Paradoxaal genoeg vormde dat laatste vaak het grootste probleem in periodes waarin ik geen grond had onder mijn voeten, het verstikkend leeg voelde vanbinnen, en mijn lichaam het juist zo nodig had gevoed te worden.

Gevoed én gevoeld, precies wat ik dan juist niet wilde. Soms nog altijd niet wil.

Wat ironisch is, gezien het feit dat ik in de afgelopen jaren deskundig ben geworden in de impact van trauma op en in het lichaam, en waar ik kan met passie pleit voor meer aandacht voor het lijf. Een onderwerp waar ik bewust voor heb gekozen, maar misschien toch ook weer niet. Want net als jij waren ook mijn verwondingen niet mijn keus, en leerde ik er in mijn leven meer over dan ik vrijwillig had willen weten.

Al twijfel ik daar op goede dagen aan trouwens, want ik herken ook wel wat je me in jouw eerste brief schreef. Over de intensieve weg die je hebt afgelegd en niet had willen missen, maar ook niet over hoeft te doen. Uiteindelijk is er weinig zo leerzaam als een beleefde ervaring. Met name wanneer die ook echt tot het verleden is gaan behoren, en alles in je weet dat je het hebt overleefd.

De afgelopen maanden ben ik opnieuw een weg gegaan die ik hoopte nooit meer over te doen.

Op het moment dat jij eind vorig jaar contact met me zocht, deelde het leven een mokerslag uit die me in één klap terugwierp op een weg die ik dacht uit te hebben gelopen, maar niets bleek minder waar. En dus duurde het even, voor we elkaar uiteindelijk ontmoette. Voor ik mezelf eindelijk weer ontmoette vooral, want ik voelde maandenlang kwijt en verwijderd van de mens die ik de afgelopen jaren ben geworden, en waar ik op heb vertrouwd.

Conform de manier waarop ik ongeveer alle pijn en dieptepunten in mijn leven heb geprobeerd te overleven, verviel ik ook de afgelopen maanden in wat je ook wel eetgestoord gedrag zou kunnen noemen, maar ik vooral ervaar als roeien met de riemen die ik heb. Of juist niet heb, eigenlijk.

En zo gingen opnieuw heel wat dagen voorbij waarin mijn veilige koffiemomenten soms het enige lichtpuntje vormde.

Momenten waarin het even rustig was in mijn hoofd, ik me gevoed voelde, en het kon verdragen dat te voelen. Ik geloof dat ik me er niet eerder zo bewust van ben geweest hoe moeilijk ik het vind om mezelf en mijn lijf te ervaren wanneer er zoveel angst en verdriet is in mij. Dat meer belichaming, meer in mijn lichaam zijn, ook meer voelen betekent, wat tegelijkertijd zo overweldigend kan zijn.

Inmiddels begrijp ik dat mijn strijd met eten en mijn lijf boven alles over verzet en vermijding gaat. Verzet tegen een soms veel te pijnlijke realiteit, en het vermijden van de bijbehorende gevoelens. Ik had gedacht en gehoopt daar al verder in te zijn, maar ik heb er klaarblijkelijk nog een weg in te gaan. En die wil ik ook zo graag.

Hoe heb jij eigenlijk geleerd om verdriet te dragen? Om meer in je lijf te kunnen zijn?

Wat voedt jou? Wanneer voel jij je echt veilig? Wat helpt jou verzachten en vertragen, als alles veel te snel gaat?

Nog zoveel te vragen, en te zeggen. Maar nu eerst tijd voor koffie 🙂

Met liefs!

Anne