Al bijna negen jaar hou ik me aan de zijlijn bezig met trauma. Niet mijn eigen proces, ook niet in verband met mijn eigen werk, maar in eerste instantie door het proces en het werk van mijn vrouw.
Voor ik haar leerde kennen ging mijn kennis, als ik er nu op terug kijk, niet verder dan de wetenschap van het bestaan van het woord ‘trauma’ en de invulling die ik er zelf aan gaf.
Iets erg overkomt je, en daar heb je de rest van je leven last van. Dacht ik
In de loop van de jaren heb ik een breder beeld gekregen van trauma, en de daarbij behorende variaties in wat iemand allemaal kan overkomen, wanneer, hoe vaak, welke last je ervan kan hebben en wat er dan helpend is.
Terugkijkend besef ik me nu dat ik meer dan eens de plank volledig heb misgeslagen in wat helpend is, of zelfs onbedoeld heb bijgedragen aan het in stand houden van de last. Ik wist gewoon niet beter.
De afgelopen maanden ben ik zelf door een zeer turbulente tijd gegaan. Daarbinnen heb ik hulp gezocht om aan mezelf te werken en om met een terugkijkende blik het heden beter te kunnen begrijpen. Tot die nacht.
De beelden die ik zie wil ik niet zien, het gevoel wat ik heb wil ik niet hebben
Ik kan geen kant op, niet weg van de beelden, niet weg uit de staat waarin ik verkeer. Het lukt me niet wakker te worden en de beelden achter me te laten. Mijn vrouw heeft me volgens mij wakker gemaakt, maar eenmaal wakker voelde ik ook geen echt verschil tussen de beelden en het nu. Ik snapte niet wat ik ervaarde.
Veel verschillende gevoelens overvielen me die nacht, en in de dagen daarna. Was dat wat ik gezien had en wat zo echt voelde van mij? Was het van een eerdere generatie, of was het slechts een hele slechte droom?
Schaamte, twijfel en onzekerheid wisselde zich af met het gevoel dat ik er niet verder mee bezig wilde of kon zijn
Tijdens mijn eerstvolgende therapiesessie, eentje waar ik tegelijkertijd mega naar uit keek en tegenop zag omdat ik antwoorden wilde, kreeg ik opnieuw te horen wat mijn vrouw me ook al had gezegd. Dat het misschien niet nodig is om te weten of dat wat ik ervaarde mij ook echt is overkomen, of dat het met een mooi woord intergenerationeel is.
Mijn therapeut zei me: wat je voelt en ervaart is echt en is van jou, en daar mag en kan je mee werken.
Ik probeer er sindsdien in kleine stappen mee bezig te zijn, om er vervolgens met veel genoegen steeds weer de putdeksel overheen te schuiven. Dat laatste blijkt echter geen optie meer. De beelden en gevoelens van die ene nacht dienen zich steeds weer aan.
Mijn lichaam lijkt zich dingen te herinneren waar mijn hoofd geen verhaal bij heeft
Het maakt me onzeker en kwetsbaar in wie ik ben, en in mijn man zijn.
Raar eigenlijk, de toevoeging ‘in mijn man zijn’. Geen idee wat ik daar zelf mee bedoel, maar toch voelt het zo.
Man o man, wordt vast vervolgd…
Frank Bonekamp is vader van twee kinderen en partner van Anne Marsman. Met haar schreef hij eerder een artikel over traumasensitief partnerschap. In het dagelijks leven zet hij zich in rondom inclusie voor mensen met psychische kwetsbaarheden. Dit doet hij in de rol van founder en directeur van Stichting Socialrun.
