Dante en Anne leerden elkaar een jaar geleden via LinkedIn kennen. Ze ontmoetten elkaar bij een kop koffie, spraken over trauma, ervaringsdeskundigheid, vallen, opstaan en het leven. Inmiddels spreken ze elkaar wekelijks en is er nog altijd veel te delen en vertellen. Of eigenlijk alleen maar meer.
‘Laten we erover gaan schrijven’ zeiden ze. En zie hier: de start van de briefwisseling ‘Voorbij de koffie’. Om de week op zondag online, natuurlijk ook voor theedrinkers 🙂
Goedemorgen Anne!
Het is ochtend 😊 Ik hou ervan! Met een kopje koffie ben ik gaan zitten. Ik heb een aantal huishoudelijke taken die al te lang lagen te wachten afgerond. Voor ik doorstuif met alle andere dingen die ik wil of denk te moeten doen, maak ik via deze weg even contact met je.
Eind vorig jaar stuurde ik je een bericht via LinkedIn.
Ik schreef je over mijn werk in de jeugdhulpverlening en het asielrecht. Over mijn eigen ervaringen met de gevolgen van trauma en over hoe ik dat, tijdens mijn stage en in mijn werk, gebruikte in het contact met jongeren en asielzoekers. Over hoe ik werd ingehaald door mijn verleden en niet langer in staat was te werken. Hoe ik, aanvankelijk met veel verdriet, maar later vol overtuiging, gezworen heb, ook niet meer terug te keren.
In die jaren kwam ervaringsdeskundigheid steeds meer in opkomst, en eerlijk… ik kreeg er afkeer tegen. Niet zozeer tegen de ervaringsdeskundigen in kwestie, veel meer tegen mijn eigen ervaringen.
Ik wilde ‘er-door-heen’, het liefst in een behoorlijk tempo, herstellen, en daarna zou mijn verleden tot mijn verleden behoren.
Uit het zicht. Nooit hebben bestaan. Ik wilde niet deskundig zijn in de verwondingen die ik had opgelopen en die vaak samengingen met waar ik voor had gestudeerd en met de mensen waar ik mee werkte. Ik wilde deskundig worden in iets wat ik leuk vond om te leren. Iets wat mij nieuwsgierig maakte en waar ik goed in wilde worden.
Ik wilde deskundig worden in iets waar ik voor gekozen had. Voor de verwondingen en de beschadiging heb ik nooit gekozen. Ervaringsslachtoffer vond ik soms een passendere term… Ik begon met een nieuwe studie. Rechten.
Ik schreef je over de ruimte die ontstond, nu een aantal jaar geleden, voor wat ik zou willen noemen ‘affectief herstel’.
En over hoe in die tijd mijn belangstelling groeide voor de weg die ik had moeten gaan. Een weg waarvan ik vaak zeg: ‘Deze intensieve weg had ik niet willen missen – ik hoef het ook niet over te doen.’
Ik heb veel nagedacht en gevoeld over en op deze weg. Geprobeerd mij een beeld te vormen van wat (goed) werkte en wat niet, en wat daaraan ten grondslag lag. Ik voerde vele gesprekken, probeerde uit, viel en stond weer op, om vervolgens opnieuw te vallen en met of zonder vertrouwen alleen nog maar ‘dom’ verder kon gaan.
Blik op oneindig, verstand op nul. Niet nadenken, stap voor stap, adem voor adem, dag voor dag, minuut na minuut en ook die leken vaak veel te lang. Dragen en verdragen.
Keek terug en vooruit, voelde rouw en leerde verlangen.
Had en heb nog steeds pijn, verdriet, werd en word boos, was en ben dankbaar, blij en trots, alles tegelijk, door elkaar, naast elkaar, compleet verdeeld en los van elkaar en op een goede dag ineens weer samen hand in hand. Haak aan, haak af bij mijzelf, bij de ander. Val uit elkaar en weer samen. Zoek ruimte, verdwijn om vervolgens weer tevoorschijn te komen.
Hoop en verlangen dat mijn lijden van betekenis kon zijn, groeide. Mijn weerstand deed dat ook, zodra ik pogingen deed hier vorm aan te gaan geven. Daarover wilde ik met je in gesprek.
Inmiddels spreken we elkaar wekelijks als we elkaar zien op kantoor bij de Socialrun, waar ik sinds kort van een werkplek gebruik mag maken.
We luisteren en vertellen, delen en verdiepen en drinken koffie, of course! Geen dag zonder koffie.
Vele thema’s en ideeën passeren de revue. De lijst van thema’s die we verder uit willen diepen, waar we aandacht aan willen besteden, die we willen verkennen vanuit verschillende perspectieven, groeit.
‘Daar gaan we nog een keer verder op in.’
‘To be continued.’
‘Daar wil ik graag nog eens verder met je over praten.’
In de praktijk blijkt de tijd beperkt en het thema trauma te veelomvattend om dat in de beschikbare tijd te doen met de aandacht die het nodig heeft en misschien ook wel verdient. Er is zoveel te bespreken!
‘Laten we er over gaan schrijven’ zeiden we afgelopen week.
Papier is geduldig, zo ook het digitale papier. En hierbij, alsof het voor het eerst is dat ik je schrijf, een brief.
Hoi Anne!
Hoe gaat het met je? Met mij gaat het goed. Ik heet Dante en ik wil graag over een aantal dingen met je schrijven. Ik hoop dat je terug schrijft. Mijn adres is….
Groetjes, Dante
Dante studeerde af als sociaal pedagogisch hulpverlener, studeert rechten en doet de opleiding tot haptotherapeut. Zij is bezig met het oprichten van Majlief, een initiatief dat vanuit eigen ervaring en de centrale begrippen ‘aansluiten’, ‘(zelf)zorg’ en ‘perspectief’ stil staat bij herstel van vroegkinderlijk trauma voor betroffenen, naasten en professionals. Majlief wil een stem geven aan het onuitgesprokene en bijdragen aan verbinding met leven. Bekijk Majlief op majlief.nl.
7 reacties
Wauw, wat mooi en herkenbaar.
🙏 dank!
Wat een fijne manier om contact te hebben en te mogen delen wat je beweegt.
En ‘”informatie” herkenning en heling bewerkstelligen.
Informatie naar de lezers en zoekers.
Mooi!
Dank je wel voor je fijne reactie! 🙏
Lieve Dante en Anne, Wat zijn jullie woorden mooi. Ik herken zoveel. Ik ben na 20 jaar rust helaas weer met mijn verwondingen van vroeger geconfronteerd worden. Nu woon ik in het buitenland. In mijn tweede nieuwe taal moet ik begrippen vinden, woorden vinden. Er zijn eigen kinderen nu, ik geef ze veiligheid. Veiligheid, die ik vroeger niet had. Met vallen en opstaan probeer ik mezelf te genezen en tegelijkertijd een goede moeder te zijn, zodat het trauma in mij niet wordt doorgegeven. In Nederland gestudeerd, in Nederland traumatherapie gedaan en nu in het buitenland na zo’n lange tijd weer. Ik hoopte, dat mijn trauma zou verdwijnen, voorgoed, na mijn therapie en na mijn verhuizing, maar het tegendeel is waar. Overal waar ik heen ga, is mijn verleden diep in mij ook aanwezig. Het komt terug op nieuwe kruispunten in mijn leven. Ik zeg mijn kinderen, dat het pijn uit mijn verleden is, dat zij daar niks mee te maken hebben, ik geef ze emmers vol liefde. Ik hoop over een tijd weer meer rust en ruimte voor mijn nieuwe mooie leven te hebben en mijn verleden weer in mijn rugzak te kunnen pakken. Ik hoop een voorbeeld voor anderen te zijn. Trauma maakt je alleen, trauma is alleen met liefde voor jezelf en met liefde voor anderen te genezen. Ik wens jullie veel succes en op de moeilijke momenten sterkte. Ik ben, we zijn ervaringsslachtoffers en overlevenden en we vechten verder. Ik vind het fijn jullie brieven te lezen en van jullie te leren. Veel liefs, groetjes Cindy
Hey Cindy, dank voor het delen van jouw ervaringen. Vooral het moeten vinden van woorden in een andere taal herken ik (ik woonde ook een aantal jaren in het buitenland). Daar werd het belang van nuance en de verschillende lagen heel duidelijk. Toen ik de taal eenmaal sprak als was het mijn eigen taal gaf het ook net iets meer afstand dan wanneer ik in mijn moedertaal sprak en daarmee de ruimte te spreken.
Ik wens je succes en sterkte en wijsheid, voor jou en je kinderen!
Groet Dante