Er was eens een trauma dat stief heette

Ik kon dan wel weg zijn uit mijn ouderlijk huis, maar mijn innerlijke zijn, of wat ervoor door moest gaan, zat er nog steeds opgesloten. Het zat vast in de onbegrijpelijke regel- en controledrift en in de woedende, dan weer seksuele frustraties van een zieke stiefvader. Het zat opgesloten in steeds terugkerende herbelevingen, om er zeker van te zijn dat ik het niet zou vergeten.

Mijn constante alertheid, angsten en stress bleven als een inwendig harnas

Ik was Stief gaan geloven; niet hij, maar ik was de ziekte. Ik was lui, lelijk, dom en achterbaks. Ik was geen knip voor de neus waard. Ik kon echt niks. Ik was te veel, de bastaard die ongevraagd uit de ruif kwam pikken. Ik bleef ook toen ik uit huis was te veel, dom en lui. Ik was een abces aan de oppervlakte van de aarde, die enkel verwijderd hoefde te worden.

Toen ik na anderhalf jaar op dat studentenkamertje vervuild en in de war was, kwam ik terecht op de psychiatrische afdeling van een ziekenhuis. Een half jaar later vertrok ik naar een psychotherapeutische woongemeenschap en verbleef daar twee jaar en acht maanden, met verkeerde diagnoses, vechten tegen de bierkaai. Nooit werd er gezien dat de stress mij dit harnas gaf. Het zat veel te diep in mijn binnenste, zelfs ik wist het niet eens.

Het harnas was zichtbaar in mijn motoriek, ik liep als een roestende fiets met slag in beide wielen. Als een zoutzak, zonder enige elegantie.

Liever bewoog ik me niet, liet ik niets van me horen, bleef ik in bed met de gordijnen dicht en de deur op slot

Onzichtbaar voor de hele wereld. Niemand wil zich met een abces verbinden. Soms zeggen ze weleens: “Nou nou, tut tut, het kan best een beetje minder. Natuurlijk ben je geen abces of een lillend stuk wildvlees.”

Maar besef dat ik niet anders kan dan door deze bril te kijken. Alle andere mensen zijn mooi en belangrijk, alle andere mensen zijn volwassen en groot. Daarnaast ligt een homp klei en dat ben ik.

Ik heb geen bestaansrecht, dat is mij op erg jonge leeftijd al duidelijk gemaakt. Het enige waarmee ik me kan identificeren is het gevoel van nutteloosheid. Het gevoel van hier te zijn, maar er nooit te horen. Ik voel me schuldig er te zijn. Ik voel schaamte om wat en wie ik ben. Als ik kon dan wiste ik mezelf uit, ik vind mezelf in de spiegel ook geen pretje, dus ik begrijp het wel.

Er was eens een trauma dat Stief heette. Hij wilde dat ik niet bestond. Inmiddels heb ik me uit zijn leven gesneden en bestaan we voor elkaar niet meer. Ik dacht eindelijk vrij te zijn.

Het verlies van bijna al mijn familieleden nam ik voor lief

Het bleek een utopie. Ik kon me dan wel uit zijn leven snijden, maar mijn innerlijke zijn, of wat ervoor door moest gaan, zat er nog steeds in opgesloten. Het zat vast in de onbegrijpelijke regel- en controledrift en in de woedende, dan weer seksuele frustraties van een zieke stiefvader. Het zat opgesloten in steeds terugkerende herbelevingen, om er zeker van te zijn dat ik het niet zou vergeten.